Φάγαμε τα καλύτερά μας χρόνια;



Οι δρόμοι ίδιοι κι απροσπέραστοι,
8 η ώρα και νεκρός μέσα στην κίνηση,
στη λεωφόρο τη σπαρμένη με σιδερένια κλουβιά
και στα φανάρια δύο-δύο τα ξυπόλυτα παιδιά

Φωκίωνος Νέγρη Ελευσίνα,
στην άσφαλτο ολόκληρη Αθήνα
και στον αέρα απάνω disco μουσική
σταλμένη πάντα από την Αμερική.

Θα κλειστώ μέσα μου να μελαγχολήσω,
μια που δεν μπορώ να κάνω πίσω
και θα μ' έβρει το πρωί πάνω σ' ένα σκαλοπάτι
να ονειρεύομαι τη νύχτα αυτή...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις