Αύγουστος

Στην ησυχία των σαράντα βαθμών, έχεις την εντύπωση ότι η θάλασσα θα μπορέσει να εξαγνίσει αέναα όλα τα αμαρτήματα των πάντων. Στο βάθος, κάτι καίγεται,μαυρίζει και μυρίζει, αλλά δεν αντέχεις να κλάψεις πάλι για ένα ακόμα δάσος.

Θες να είσαι ένα με την ακτή. Να μείνουν ακίνητοι οι κόκκοι άμμου στην κλεψύδρα του καλοκαιρινού χρόνου. Να μην περάσουν από το πάνω μέρος της και πέσουν στο κάτω.

Εκεί, στο κενό αν γίνεται να σταθούν, την ώρα που το κρύο νερό έρχεται στο στόμα σου. Να ξεραθεί η στιγμή από την κάψα του ήλιου σε αυτήν την παραλία, να μην πάει να βρει την επόμενη στιγμή.

Γιατί ξέρεις ότι είναι Αύγουστος, έχει δυο φεγγάρια, και συ μόνο μια ζωή.

   φωτό: i figi mou