Σκέψου μεσάνυχτα και κάτι στη Σταδίου να πετώ..

Έτσι ξαφνικά, όπως (θα) μπαίνει η άνοιξη, θυμήθηκα ένα υπέροχο τραγούδάκι από αυτά που άκουγα μεγαλώνοντας, που υποσυνείδητα τρυπώναν μέσα μου και δε λένε πια να βγουν με τίποτα. Ξέρω ότι είμαι τραγικά ντεμοντέ, αλλά στηρίζω τις επιλογές μου με πάθος. Διαβάστε υπέροχους στίχους, για τη δική μας γενιά που μεγάλωσε χωρίς Mall και πήγαινε σινεμά στη Σταδίου - τότε που το Αττικόν είχε δερμάτινες πολυθρόνες στον εξώστη (και δεν τις χρέωνε έξτρα), η Έλλη δεν είχε ανακαινιστεί ακόμα και το Art Cinema στην πλατεία Αττικής έκανε τα καλύτερα ταινιοράματα (4 ταινίες σε ένα βράδυ) - φυσικά απλά δε σηκωνόσουν ποτέ να πας στη γαμοφιλοσοφική την επομένη γιατί δε μπορούσε να σου μάθει τίποτα σημαντικότερο από ότι το σινεμά το προηγούμενο βράδυ.

Και κάπως έτσι αγάπησα τον Αμερικάνικο ανεξάρτητο κινηματογράφο, και χάλαγα όλο το χαρτζηλίκι στις βιντεοκασσέτες, για να συμπληρώσω τα κενά περασμένων δεκαετιών. Και φυσικά περίμενα να ζήσω το μεγάλο κινηματογραφικό έρωτα (πολύ προτού έρθουν τα χρόνια της αποκέντρωσης που αγαπήσαμε και στηρίξαμε Αιγιάλεια).



Έτσι περνούσε ο καιρός και άλλαζαν οι εποχές-χωρίς όμως ουσιαστικά να αλλάζει κάτι.

Βγαίνουμε απ' το σινεμά
βρέχει και φυσάει
ουρανό ή Άδη θα με πάει
τώρα που λέω να της το πω.

Αμάξια που γυαλίζουνε
παρέες που σκορπίζουν
όλα γίνονται καπνός
καθώς τα μάτια της ανοίγουν
βγάζουν φως και μου γελάει.

Το σκοτάδι έγινε μέρα
πες μου πώς το'κανες αυτό
και τα νέον στις βιτρίνες
γράφουν όλα σ' αγαπώ.

Έλα κράτα με απ' τη μέση
γιατί θ' απογειωθώ
σκέψου μεσάνυχτα και κάτι
στη Σταδίου να πετώ

Μπαίνουμε αγκαλιά στο μπαρ
κοίτα κι εδώ γιορτάζουν
Ωραία ήταν και η σταρ
μα όλοι εσένανε κοιτάζουν.

Τα' χω χαμένα ξαφνικά
λες κι αθωώθηκα από δίκη
άρχισε πρώτη να μιλάς
τα θέλω όλα μονομιάς
κι η Αθήνα μας ανήκει.

Ακούστε το καλύτερα εδώ