ΕΜΜΟΝΕΣ

ΕΜΜΟΝΕΣ..τι λέξη κι αυτή.. quod me nutrit me destruit..γιατί τι θα ήμασταν χωρίς τις εμμονές μας; άλλοι, ξένοι, αλλοτριωμενοι..κ ας μην ξεχνάμε ότι η αλλοτρίωση ήταν ανέκαθεν ο υπαρκτός τρόμος της γενιάς μας. είναι περίεργο να συνειδητοποιείς τελικά πόσο μεγάλο ρόλο έχουν παίξει στο πως σκέφτεσαι σήμερα γεγονότα που έχουν συμβεί όταν δεν είχες συνείδηση του εαυτού σου. πως μια ιστοριουλα παιδική μπορεί να σε οδηγήσει σε Δαίδαλους και χίμαιρες που δεν θα έπρεπε να σε απασχολούν σε αυτή την αθώα ηλικία.. και αντί να θεωρείς ως δεδομένο το ροζ συμπαν σου και να ασφυκτιας ανάμεσα στις Barbie σου, να διεκδικείς ένα ρολακι , έστω αυτό της μαύρης κολλητής της (η οποία φυσικά παίζει το ρόλο της δευτεραγωνίστριας (always the bride’s maid, never the bride-κλασσικό αρχέτυπο). 

Είχα διαβάσει ότι τα κλασσικά γυναικεία αρχέτυπα είναι 3: αυτό της νύφης, της παρανύμφου και της πόρνης. Εγώ διάλεξα το δεύτερο- Μαλάκια αρχέτυπο. σύμφωνα με τον Γιουνγκ όμως είναι παραπανω, 7νομιζω: του ηρωα, του γελωτοποιού, της μάνας, του πολεμιστή και κάποια άλλα τα οποία δυστυχώς μου διαφεύγουν τώρα. Αναρωτιέμαι πάντως τα μαύρα κοριτσάκια πως μπορούσαν να ταυτιστούν με τη Barbie και να πρέπει να παίρνουν ως αξίωμα το γεγονός ότι αυτή είναι η αρχηγός και οι άλλοι-μεταξύ αυτών και ο γκόμενος της- είναι γεννημένοι για να την περιβάλλουν. δεν είναι άχαρο σε τόσο μικρή ηλικία να πρέπει να συμβιβαστούν ότι μια μαύρη κούκλα δεν μπορεί ποτέ να είναι η πρωταγωνίστρια; αυτά γίνονται τόσο υπέροχα υποδόρια όμως (εξάλλου για χάρη του ορου politically correct εξαρχής η κολλητή της είναι έγχρωμη-άλλος πολιτικά εξευγενισμένος όρος –μεγάλη παραχώρηση και μεγαλοκαρδια της μεγαλοεταιρειας) ώστε όλοι να είναι ευτυχισμένοι και συντεταγμένοι ακριβώς όπως πρέπει και να γνωρίζουν τη θέση τους από νωρίς. για να μην ασχοληθούμε καν με το θέμα ότι μερικά μαύρα κοριτσάκια δεν ξέρουν καν τι είναι η πολυτέλεια της κατοχής μιας τέτοιας κούκλας. 

θα μου πεις τι με έπιασε πάλι, η πολιτικοποίηση είναι τόσο passé και η ίδια η Barbie-λατρεμένο παιδικό παιχνίδι,  γιατί αντιπροσώπευε όλα αυτά που ονειρευόμουν για το μέλλον: πανέμορφο πρόσωπο, τέλειο σώμα, άπειρη γκαρνταρομπα, σπίτι δικό μου με πισίνα, εξοχικό,jeep, γκόμενο με 6-pack abs,και τη δυνατότητα να αλλάζω κάθε μέρα επάγγελμα (εφόσον υπήρχαν κούκλες με διαφορετικές ενδυμασίες και τα απαραίτητα αξεσουαρ για κάθε ειδικότητα.. και μη μου πει κανένας διεστραμμένος ότι όλες αυτές οι στολές  δεν προοριζόταν για εύρεση εργασίας αλλά απλώς εξυπηρετούσαν στα ερωτικά παιχνιδάκια της με τον ken λόγω του ότι τα είχανε κοντά 60 χρόνια και όσο να πεις τη θέλανε την ανανέωση τους), γιατί δεν ακούω λέξη! ήμουν και παραμένω πολύ αθώα για να συμφωνήσω με μια τόσο προχωρημένη (λόγω ώρας) άποψη.

Τελικά άδικος κόπος.. παρά την τόση εμμονή μου με την κούκλα-θαύμα ,δεν μου ‘κατσε το ανάλογο lifestyle.τώρα βέβαια ίσως και καλυτέρα γιατί διαβάζω σε κάτι περιοδικά ότι ζούμε το τέλος του lifestyle, εγώ δεν έζησα καν την αρχή, αλλά αν δεν το γράψει ο Πέτρος (χωρίς το λύκο) δεν το πιστεύω.

Ήθελα να πω ότι κάπου διάβασα ένα περιοδικό-για να μη ξεφεύγω από τη γυναικεία φύση μου-ότι όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας, αν είμαστε συναισθηματικά άτομα νοιαζόμαστε αρκετούς ανθρώπους αλλά μόνο έναν αγαπάμε με όλο μας το είναι, και δεν εννοώ ένα άτομο, αλλά ένα μοντέλο ανθρώπου-να το πάλι το αρχέτυπο-και αυτό επιδιώκουμε να αναπαράγουμε σε κάθε μας ερωτική η ίσως και μη σχέση. αυτό το μοντέλο μοιάζει πολύ με την οικογένεια στην οποία μεγαλώσαμε και αναζητούμε τις ίδιες συνήθειες με εκείνες τις παλιές και γνώριμες. τελικά κάθε άνθρωπος επιδιώκει να γυρίζει σπίτι, στη ζεστασιά της μήτρας, ή αυτή η θεωρία απλά υποδηλώνει τον ανυπέρβλητο φόβο για το άγνωστο?

Κι ύστερα; Ε κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες.. Συνήθιζα να λέω ότι ο κινηματογράφος μου έχει σώσει τη ζωή, και ειλικρινά το πίστευα... και κάποτε ένας Σ. μου είπε: “Νομίζεις.. Στην ουσία οι ταινίες είναι που  στην έχουν καταστρέψει..» έκτοτε αυτή η φράση επανέρχεται συχνά στο νου μου μην μπορώντας να δώσω μια σαφή εξήγηση στον εαυτό μου. είμαι τόσο γεμάτη από λόγια, λόγια ειδώλων που θα μπορούσα αντί να κουράζω αναλύοντας δικές μου αποφθεγματικές σκέψεις να απαντώ just quoting τα δικά τους λόγια. με κάνει αυτό πιο ευτυχισμένη; πέρα από το γεγονός ότι φωτίζει λίγο την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας μου, δεν το νομίζω. αισθάνομαι την ανάγκη εδώ να μεταφέρω τη λατρεμένη ατάκα: «οι ηλίθιοι είναι αήττητοι», την οποία η ανυπέρβλητη Μαλβίνα αναπολεί και προμοταρει μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου της που έπεσε ξανά στα χέρια μου τυχαία, και πολύ συγκινηθηκα –σχεδόν σοκαρίστηκα. Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες φίλοι μου. Εξοπλιστείτε.

Karma’s a bitch. Δε γαμιέται…

http://www.youtube.com/watch?v=uS9rN9QPLrQ&feature=player_embedded