kι άντε μετά με τέτοια κείμενα να κάνεις καριέρα ως fashion editor!

Τι είναι μόδα;

Φαινομενικά εύκολη ερώτηση. Μόδα είναι οι καινούριες τάσεις της κάθε σεζόν, τις οποίες σπεύδουμε να υιοθετήσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε, και να ξεχάσουμε εξίσου γρήγορα μιας και δε θέλουμε να είμαστε η τελευταίες των Μοϊκανών και να «στηρίζουμε» ένα trend το οποίο θεωρείται last season. Η μόδα λοιπόν είναι ένας αγώνας δρόμου, και μάλιστα διαχρονικός. Το ωξύμορον του πράγματος έρχεται να συμπληρώσει το γεγονός ότι παλαιότερες τάσεις κάνουν κατά καιρούς δυναμικό come back (κατά τη γνώμη μου ελλείψει φρεσκότερων ιδεών από τους σχεδιαστές) οπότε έχουμε εκτός από τον αγώνα δρόμου και ανασκαφές στην ντουλάπα της μαμάς προκειμένου να βρούμε για παράδειγμα εκείνο το τέλειο λευκό blazer με τις βάτες που φορούσε σε μια φωτογραφία με μαλλί περμανάντ (a la Βόσσου στη Eurovision) αλλά έμοιαζε ίδιο με αυτό που ξαναλάνσαρε η Beyonce το 2009! (Για να μη μιλήσω για το δαχτυλίδι της γιαγιάς μου που ήταν ίδιο με το δαχτυλίδι αρραβώνων της Kate και του Prince William!*)

Εν κατακλείδι, η μόδα είναι μια (γλυκιά) ταλαιπωρία! Tϊ είναι όμως αυτό που μας κάνει να θέλουμε να «είμαστε μέσα στη μόδα»; Και πού σταματάει η μόδα και ξεκινάει η αλλοτρίωση του προσωπικού γούστου με αποτέλεσμα να γινόμαστε όλες ίδιες; Ίδια μαλλιά, ίδιο ντύσιμο, ίδια παπούτσια, την ΙΔΙΑ ακριβώς επώνυμη τσάντα; (Ειλικρινά, αν πριν δύο χρόνια καθόμασταν στο μετρό του Συντάγματος για μία ώρα, θα μετρούσαμε τόσες Louis Vuitton –μοντέλο speedy και μόνο- που θα μπορούσαμε άνετα να προβλέψουμε την κρίση να έρχεται με ταχύτητα μεγαλύτερη της εξαφάνισης από τα ράφια αυτού του συγκεκριμένου μοντέλου). Απειρες γυναίκες που ήταν διατεθειμένες να δώσουν το μισό μισθό τους προκειμένου να κρατήσουν τη συγκεκριμένη τσάντα ανα χείρας στη δουλειά, στο σινεμά, στα ψώνια, σε γάμους, βαφτίσια κλπ (γιατί έπρεπε να κάνουν και απόσβεση της επένδυσής τους).

Στον αντίποδα όλης αυτής της φρενίτιδας, η οποία επιβάλει αστείες ατάκες-κανόνες του τύπου «orange is the new pink», και ανεβοκατεβάζει σχεδιαστές, μοντέλα, μήκη φούστας, μοδάτα μέρη, σαρώνοντας ως άλλος τυφώνας Κατρίνα ότι δεν είναι πλέον «ίn*» (*θεέ μου, αυτή η λέξη πλέον είναι «out»! Ας μου επιτραπεί εν είδει αναχρονισμού) υπάρχουν και κάποιες που αντιστέκονται στην πολτοποίηση του προσωπικού τους γούστου, εμπνεόμενες από τη μόδα αλλά αρνούμενες να «κλωνοποιηθούν». Νομίζω ότι αυτό είναι πιο υγιές τελικά κορίτσια.

Και δεν εννοώ να ξαναπάρουμε τα ταγάρια και τ’ αμπέχονα (που κι αυτό είναι ΗΔΗ μόδα στα εξωτερικά, οπότε θα τα δούμε φορεμένα λίαν συντόμως από το μισό ελληνικό star system σε –δήθεν- paparazzi photos), αλλά να αγαπάμε τους εαυτούς μας και να εκτιμάμε τη μοναδικότητά μας. Δε μπορούμε όλες να έχουμε τα μαλλιά της Jennifer Aniston, ούτε της Φουρέιρα. Ευτυχώς. Και είναι οk!

Υ.Γ. το δαχτυλίδι της γιαγιάς ακόμα αγνοείται. Αν υποψιαστώ ότι το έδωσε τελικά στην ξαδέρφη μου θα ζήσουμε καταστάσεις ενδοοικογενειακής βίας εφάμιλλες με αυτές της οικογένειας Γιάγκου Δράκου. Γιατί πρέπει να προλάβω να το φορέσω πριν βγεί από τη μόδα!